پایگاه فرهنگی مذهبی سلم فضائل، مناقب و سیره امیرالمومنین علی علیه السلام
نوشته های مشابه
[ad_1]
پایگاه فرهنگی مذهبی سلم :
اهمیت قیام آقا اباعبدالله الحسین (علیه السلام) و تأثیر آن در احیای ارزشهای والای دینی و مذهبی آن چنان بالاست که در احادیث قدسی و بیانات معصومین(علیهم السلام) کاملاً ملموس و ظهور و نمود عینی دارد.
بنابراین در این مجال به گوشه ای از آن مصادیق می پردازیم.
– حدیث قدسی:
…. و جعلت حسینا خازن وحیی و اکرمته بالشهاده و ختمت له بالسعاده، فهو افضل من استشهد و ارفع الشهداء درجه و جعلت کلمتی التامه معه و حجتی البالغه عنده، بعترته اثیت و اعاقب.[۱]
… و حسین را گنجبان وحی خویش قرار داده و او را با شهادت، کرامت بخشیدم و پایانی بس باسعادت برای وی مقرر داشتم، اوست برترین شهیدان و درجه اش از همه بالاتر، کلمه تامه خود را همراه او قرار دادم و حجت رسای خویش را نزدش نهادم و به وسیله خاندان او پاداش و کیفر می دهم
– حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) :
«ان القتل الحسین حراره فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابدا.»[۲]
براستی که با شهادت حسین (علیه السلام) آن چنان شور و حرارتی در دل مؤمنین ایجاد شده که هیچگاه به سردی نخواهد گرایید.
– حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) :
«نظر الی الحسین (علیه السلام) فقال: یا عبره کل مؤمن، فقال: انا یا ابتاه، قال: نعم یا بنی»[۳]
حضرت علی(علیه السلام) نگاهی به فرزند خود کرد و فرمود: ای کسی که نام و یاد تو موجب جاری شدن اشک هر مؤمن است، حسین (علیه السلام) گفت: پدر منظور شما من هستم؟ در پاسخ فرمود: آری فرزندم.
– حضرت فاطمه زهرا(س):
«فلما صارت السته، کنت لا احتاج فی اللیله الظلماء الی مصباح و جعلت اسمع اذا خلوت فی مصلای التسبیح و التقدیس فی باطنی.»[۴]
آنگاه که امام حسین (علیه السلام) (هنگام بارداری) به شش ماهگی رسید، در شب تاریک به چراغ نیاز نداشتم و هنگام عبادت خدا و خلوت با حق، صدای تسبیح و تقدیس وی را می شنیدم.
– امام حسن مجتبی(علیه السلام):
«… ان الذی یؤتی الی، سم یدس الی، فاقتل به؛ و لکن لا یوم کیومک یا اباعبدالله…»[۵]
آنچه موجب شهادت من می شود سمی است که به کامم می ریزند، اما ای اباعبدالله هیچ روزی(مصیبتی) مانند روز (مصیبت) تو نخواهدبود….
– حضرت سیدالشهدا حسین بن علی(علیه السلام) :
«… انا قتیل العبره، لایذکرنی مؤمن الا استعبر.»[۶]
منم کشته گریه، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آنکه سرشک غم از دیدگان وی جاری می شود.
– حضرت سید الساجدین علی بن الحسین (علیه السلام) :
«انا ابن من بکت علیه ملائکه السماء، انا ابن من ناحت علیه الجن فی الارض و الطیر فی الهواء.»[۷]
من فرزند کسی هستم که فرشتگان آسمان بر او گریستند و جن در زمین و پرندگان در هوا بر او نوحه کردند.
– حضرت امام محمد باقر(علیه السلام):
«ما بکت السماء علی احد بعد یحیی بن زکریا، الا علی الحسین بن علی(علیه السلام) ، فانها بکت علیه اربعین یوما.»[۸]
بعد از یحیی بن زکریا آسمان در مرگ کسی نگریست، مگر در شهادت حسین بن علی(علیه السلام) که چهل روز در این مصیبت گریان بود.
– حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام):
«ان البکاء و الجزع مکروه للعبد فی کل ما جزع، ما خلا البکاء و الجزع علی الحسین بن علی(علیه السلام) ، فانه فیه ماجور»[۹]
گریستن و بی تابی کردن در تمام ناملایمات و مصایب ناپسند است، مگر در مصیبت حسین بن علی(علیه السلام) که آدمی در این گریه و جزع، پاداش نیز خواهد داشت.
– حال حضرت امام موسی بن جعفر(علیه السلام) در روز عاشورا از زبان حضرت امام رضا(علیه السلام):
«کان ابی – اذا دخل شهر المحرم- لایری ضاحکا و و کانت الکآبه تغلب علیه، حتی یمضی منه عشره ایام، فاذا کان یوم العاشر، کان ذلک الیوم، یوم مصیبته و حزنه و بکائه، و یقول: هو الیوم الذی قتل فیه الحسین (علیه السلام) .»[۱۰]
آن گاه که ماه محرم آغاز می شد، دیگر پدرم مسرور و خندان دیده نمی شد و حزن و ملال بر او چیره می گشت، تا روز عاشورا که آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه اش بود و می فرمود: در چنین روزی بود که حسین (علیه السلام) کشته شد.
– حضرت امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام):
«… ان یوم الحسین اقرح جفوننا و اسبل دموعنا و اذل عزیزنا بارض کرب و بلا و اورثنا الکرب و البلاء الی یوم الانقضاء …»[۱۱]
همانا روز مصیبت حسین (علیه السلام) چشمان ما را خسته و مجروح و اشک های ما را ریزان کرد و عزیزان ما در آن سرزمین غمبار گرفتار خواری(ظاهری) شدند، مصایب آن روز به گونه ای است که برای همیشه ما را غمگین و داغدار کرده است.
– حضرت امام محمد تقی(علیه السلام):
«من زار الحسین (علیه السلام) لیله ثلاث و عشرین من شهر رمضان، و هی اللیله التی یرجی ان تکون لیله القدر و فیها یفرق کل امر حکیم، صافحه اربعه و عشرون الف ملک و نبی کلهم یستاذن الله فی زیاره الحسین (علیه السلام) فی تلک اللیله.»[۱۲]
هر کس در شب بیست و سوم ماه رمضان – که امید است همان شب قدری باشد که هر امری طبق حکمت خداوند تنظیم می شود- امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند، بیست و چهار هزار فرشته و پیامبر با این زائر مصافحه کنند و اینان همان گروهی هستند که از خداوند برای زیارت حسین (علیه السلام) در چنین شبی اذن می طلبند.
– حضرت امام علی بن محمد النقی(علیه السلام):
«من خرج من بیته یرید زیاره الحسین بن علی(علیه السلام) ، فصار الی الفرات، فاغتسل منه، کتبه الله من المفلحین، فاذا سلم علی ابیعبدالله(ع)، کتب من الفائزین فاذا فرغ من صلوته فقال: ان رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلم) یقرؤک السلام و یقول لک: اما ذنوبک فقد غفر لک فاستانف العمل.»[۱۳]
آن کس از منزل خویش به قصد زیارت حسین (علیه السلام) خارج شود و به فرات رود و در آن غسل کند، خداوند نامش را در زمره رستگاران می نگارد، و چون به آن حضرت سلام دهد از فائزان محسوب می شود، و آن گاه که از نمازش فارغ شود، فرشته ای به او می گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) بر تو درود می فرستد و به تو می فرماید: گناهانت آمرزیده شد، پس عمل را از نو آغاز کن.»
– حضرت امام حسن عسگری(علیه السلام):
«الله انی اسئلک بحق المولود فی هذا الیوم، الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته، بکته السماء و من فیها، و الارض و من علیها، و لما یطا لابتیها، قتیل العبره و سید الاسره الممدود بالنصر یوم الکره، المعوض من قتله ان الائمه من نسله، و الشفاء فی تربته …»[۱۴]
بارالها از تو مسألت می کنم به حق نوزادی که در چنین روزی (سوم شعبان) متولد شده، او که پیش از ولادت، وعده شهادتش داده شده، او که آسمان و آسمانیان و زمین و زمینیان در مصیبت وی گریستند، در حالیکه هنوز بر زمین گام ننهاده بود. او که تشنه گریه است، و بزرگ خاندان، کسی که در رجعت پیروز شود و او که به عنوان پاداشی از پاداش های جانبازی و شهادتش، ادامه امامت در نسلش و شفا در تربتش قرار داده شد…
– حضرت بقیه الله المنتظر حجت بن الحسن المهدی (ارواحنا له الفداه):
«فلئن اخرتنی الدهور، و عاقنی عن نصرک المقدور، و لم اکن لمن حاربک محاربا و لمن نصب لک العداوه مناصبا، فلاندبنک صباحا و مسائا، و لابکین لک بدل الدموع دما…»[۱۵]
اگر زمانه به تاخیرم انداخت و مقدرات از یاریت بازم داشت و نتوانستم در رکاب تو با دشمنانت بجنگم، ولی از صبح تا شام در یاد تو سرشک غم از دیده می بارم و به جای اشک، خون می گریم.
منبع : شبکه خبر دانشجو
پی نوشت:
[۱] . اصول کافی، ج۲، ص۴۷۲، باب ما جاء فی الاثنی عشر و النص علیهم، ح۳.
[۲] . مستدرک الوسایل، ج۱۰،ص۳۱۸، باب ۴۹ از ابواب المزار، ح۱۳.
[۳] . بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۰ و فضل زیاره الحسین (علیه السلام) ، ص۳۸.
[۴] . بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۷۳؛ عوالم، ج۱۷، ص۱۱؛ الدمعه الساکبه، ص۲۵۹ و خصائص الحسینیه، ص۳۱.
[۵] . امالی صدوق، ص۱۱۶؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۱۸؛ مثیرالاحزان، ص۹، عوالم، ج۱۷، ص۱۵۴ و لهوف، ص۲۵.
[۶] . امالی صدوق، ص۱۳۷؛ کامل الزیارات، ص۱۰۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴؛ عوالم، ج۱۷، ص۵۳۶ و اثبات الهداه، ج۲، ص۵۸۴.
[۷] . بحار الانوار، ج۴۵، ص۱۷۴ و عوالم، ج۱۷، ص۴۸۵.
[۸] . کامل الزیارات، ص۹۰؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۱۱ و عوالم، ج۱۷، ص۴۶۹.
[۹] . کامل الزیارات، ص۱۰۰؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۹۱ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۳.
[۱۰] . امالی صدوق، ص۱۲۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۸.
[۱۱] . امالی صدوق، ص۱۲۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۸.
[۱۲] . وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۷۰، باب ۵۳ از ابواب المزار، ح۵.
[۱۳] . وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۸۰، باب ۵۹ از ابواب المزار، ح۱۰ و کامل الزیارات، ص ۱۸۵-۱۸۶.
[۱۴] . مصباح المتهجد، ص۷۵۸؛ بحار الانوار، ج۹۸، ص۳۴۷ و مفاتیح الجنان، اعمال روز سوم.
[۱۵] . بحار الانوار، ج۹۸، ص۳۲.
