رمز ماندگارى حسین (علیه ‏السلام)

[ad_1]

پایگاه فرهنگی مذهبی سلم :

 السلام على الحسین (علیه السلام)

بوی محرم که به مشام مى رسد، عالم رنگى دیگر مى گیرد. قلبها تندتر از هر زمان و محزون تر از همیشه مى تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگها مى دود و آن وقت، در چشم برهم زدنی پرچمهاى سرخ و سبز و سیاه در گوشه گوشه شهر و دیار ما به اهتزاز درمى آید و همه جا رنگ ماتم به خود مى گیرد.

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست                     این چه شمعى است که جانها همه پروانه اوست 

هر کجا مى گذرم عکس رخش جلوه گر است                     هر کجا مى نگرم جلوه مستانه اوست

عشق به حسین دلیل نمى خواهد، گویى خاک و گل ما را با محبت او سرشته اند.

به خیل سیاه پوشان عزادارى که زیر خیمه حسین( علیه السلام)به سینه زنی، نوحه خوانی، علم کشی و… مشغولند که نگاه مى کنى همه را حاضر مى بینی، پیر، جوان، زن، مرد، دانشجو، کارگر، همه و همه بى آنکه رنگ و ریایى در کار کنند سردرپى عاشورا نهاده اند. و یا سینه زنان در پى عزاداران روانند تا شبى و یا نیمروزى خود را شریک غم زینب(علیهاالسلام)و عزادار شهیدان کنند.

به یکباره همه رنگها و تعلقها از بین مى رود، همه مرامها و مسلکها رنگ مى بازد و جاى آن همه را نشستن در سوگ سالار کربلا مى گیرد. حتى به قدر نوشاندن جرعه اى شربت به رهگذران و یا عرضه خرده نانى به فقرا، گاه در عجب مى مانم که چه شورى در دلهاى این مردم است که محرم آنان را از خود بى خود مى سازد.

خون عاشورایى بى هیچ تعارف در رگهاى مردم این دیار جاریست که با دمیدن خورشید اولین روز محرم دلهاشان به سوگ مى نشیند تا در ظهر عاشورا ولوله اى عجیب بپا کنند.

این شور و ولوله پرده بسیارى از پندارها را مى درد. و عبث بودن بسیارى اندیشه را مى نمایاند.

هر چه مى خواهى باش، هر کجا مى خواهى برو، محرم با این جماعت آن مى کند که هر ساله شاهد و ناظر آنی. اینان را نمى توان از حسین دور ساخت. بهمان سال که نمى توان آنان را از خوى جوانمردی، سلحشورى و رادمردى دور کرد، محرم انعکاس تمام نماى جوانمردى و سلحشوریست و شیعیان، جماعتى که بى سر و دستار، دل در طریق رندى و سلحشورى روانه اند.

نمى توانی تصور کنى برخى که مى بینى همان جماعتى هستند که تا روزى پیش از این در کوچه و خیابان پرسه مى زدند و طعنه زنان از کنار همه باورها مى گذشتند.

نمى توانی بپذیرى که برخى اینان که عریان در میان سینه زنان در عزاى حسین( علیه السلام) از خود بى خود شده و بر دستها روانه مى شوند همانان هستند که در کنار دخترکان از کنار کوچه مى گذشتند.

نمى توانی به خود بقبولانى که زنانى که کاسه بر دست به رسم گدایان در کنار خانه ها نشسته اند تا قدرى برنج روز عاشورا را براى بیمار خود هدیه برند همان کسانى اند که انبارهاى خود را از غذا انباشته اند.

این همه را چه مى شود، از حسین و محرم چه دیده اند که دیروز و فرداى خود را فراموش کرده اند؟

این همه از حسین چه مى جویند؟ خود را؟ حسین(علیه السلام)را؟ زینب را؟ عشق را؟ جوانمردى را؟ معنى زندگى را؟ معنى مرگ را؟ معنى بودن را؟

این دلبستگان به حسین، علیه السلام، و کربلا از مرام او و یارانش درس وفادارى به کلام صادقانه، درس محبت بى ما به ازاء، درس سر باختن در پاى کلام حق جارى شده بر زبان، درس تکیه کردن به مردان مرد و ماندن در رکاب او، درس اعتماد کردن به خوى حسینى و درس پذیرا شدن حر واسپس جرم رفته را آموخته اند و هر گاه که شمه اى از اینهمه درس را دیگر بار تجربه کنند خود را با خوی حسینى مى نمایانند تا در حسین تکرار شده باشند.

گویی اینان در محرم و عاشورا آب زلالى مى یابند که تشنگی درونشان را فرو مى نشاند.

سیاهی روز و روزگارشان را مى زداید و چون سپرى آنان را از ابتلائات زمانه و دنیاى هراس انگیز پس از مرگ در امان مى دارد.

اینان خود را در پناه حسین( علیه السلام) در امان از هر بلا و ابتلاء مى یابند.

عاشورا از حسین و یارانش نمونه اى پرورده که تا ابدالاباد مى توان بازو در بازوى آن از جاى برخاست.

عاشورا شورى مى آفریند که راه صد ساله را یک شبه مى توان پیمود.

نیروی نهفته عشق به حسین( علیه السلام) از چنان عظمتى برخوردار است که به مدد آن مى توان دریا دریا مردم را به زیر خیمه اهل بیت(علیهم السلام) کشید.

عاشورا خود حامل فرهنگ سترگى است که جارى شدن در آن مى تواند همه صحنه هاى حیات را مبدل به عاشوراى حسینى و یارانش نماید:

اگر بچه هاى ما لذت محبت بى ما به ازاء را تجربه کنند.

اگر امید پذیرفته شدن را چونان حر در دل زنده نگه دارند.

اگر خانه خود، شهر خود، و سرزمین خود را مملو از مرام مردانى بیابند که بر عهدى که مى بندند گردن مى نهند.

اگر «اعتماد کردن » را تجربه کنند.

اگر صفحات کتابهاى مدرسه را مزین به نام حسین(علیه السلام) خوى حسین(علیه السلام) و منش او بیابند.

چگونه است که هر سال بچه هاى ما، زنان ما، مردان و جوانان ما، تمنا و تقاضای صادقانه و تشنگى بى حد خود را در وقت غیبت صفا و مهر اعلام مى دارند اما در پاسخ این همه تنها به ذکر مصیبتى کوتاه بسنده مى کنیم و از آن هم بهره هاى خود را مقدم مى داریم؟ چگونه است که میل آنان را براى آنکه به «مردان مردى » سلحشورى تکیه کنند مى بینیم و جرعه اى از «مردى » را در کام تشنه آنان نمى چکانیم. چگونه است که بر آنچه مى گوییم وفادار نمى مانیم اما وفادارى جوانانمان را طالب مى شویم؟ چگونه است که در نمى یابیم رمز ماندگارى حسین در چیست؟چگونه است!…

اسماعیل  شفیعى سروستانی 

[ad_2]
Source link

درباره‌ی admin

همچنین ببینید

فضایل اهل بیت در صحیح بخاری

[ad_1] پایگاه فرهنگی مذهبی سلم :  (خلاصه: کتاب صحیح بخاری معتبرترین کتاب اهل سنت پس …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *