امام حسین(ع) از منظر وحى و عصمت

اهمیت قیام آقا اباعبدالله الحسین(ع) و تأثیر آن در احیای ارزش‌هاى والاى دینى و مذهبى آن چنان بالاست که به وضوح در احادیث قدسى و بیانات معصومین(ع) کاملاً ملموس و ظهور و نمود عینى دارد. بنابراین در این مجال به گوشه ای از آن مصادیق مى پردازیم:

۱- حدیث قدسى

و جعلت حسینا خازن وحیى و اکرمته بالشهاده و ختمت له بالسعاده، فهو افضل من استشهد و ارفع الشهداء درجه و جعلت کلمتى التامه معه و حجتی البالغه عنده، بعترته اثیت و اعاقب.(۱)

… و حسین را گنجبان وحى خویش قرار داده و او را با شهادت، کرامت بخشیدم، و پایانى بس با سعادت براى وى مقرر داشتم، اوست برترین شهیدان، و درجه اش از همه بالاتر. کلمه تامه خود را همراه او قرار دادم و حجت رساى خویش را نزدش نهادم و به وسیله خاندان او پاداش و کیفر مى دهم.

۲- حضرت رسول اکرم(ص)

“ان لقتل الحسین حراره فى قلوب المؤمنین لاتبرد ابدا.“(۲)

به راستى که با شهادت حسین(ع) آن چنان شور و حرارتى در دل مؤمنین ایجاد شده که هیچگاه به  سردى نخواهد گرایید.

۳- حضرت امیر المؤمنین علی(ع):

“نظر الى الحسین(ع) فقال: یا عبره کل مؤمن، فقال: انا یا ابتاه، قال: نعم یا بنی”(۳)

حضرت علی(ع) نگاهى به فرزند خود کرد و فرمود: اى کسى که نام و یاد تو موجب جارى شدن اشک هر مؤمن است. حسین(ع) گفت: پدر منظور شما من هستم؟ در پاسخ فرمود: آرى فرزندم.

۴- حضرت فاطمه زهرا(س):

“فلما صارت السته، کنت لا احتاج فى اللیله الظلماء الى مصباح و جعلت اسمع اذا خلوت فى مصلاى التسبیح و التقدیس فى باطنی”.[۴)

آنگاه که امام حسین(ع) (هنگام بارداری) به شش ماهگى رسید، در شب تاریک به چراغ نیاز نداشتم و هنگام عبادت خدا و خلوت با حق، صدای تسبیح و تقدیس وى را مى شنیدم.

۵- امام حسن مجتبی(ع):

“… ان الذى یؤتى الی، سم یدس الی، فاقتل به؛ و لکن لا یوم کیومک یا اباعبدالله…”(۵)

آنچه موجب شهادت من مى شود، سمى است که به کامم مى ریزند، اما اى اباعبدالله هیچ روزی(مصیبتی) مانند روز (مصیبت) تو نخواهدبود….

۶- حضرت سیدالشهدا حسین بن علی(ع):

“ … انا قتیل العبره، لایذکرنى مؤمن الا استعبر.”[۶)

منم کشته گریه، هیچ مؤمنى مرا یاد نمى کند، مگر آنکه سرشک غم از دیدگان وى جارى مى شود.

۷- حضرت سید الساجدین على بن الحسین(ع):

“انا ابن من بکت علیه ملائکه السماء، انا ابن من ناحت علیه الجن فی الارض و الطیر فى الهواء.”(۷)

من فرزند کسى هستم که فرشتگان آسمان بر او گریستند و جن در زمین و پرندگان در هوا بر او نوحه کردند.

 ۸- حضرت امام محمد باقر(ع):

“ما بکت السماء على احد بعد یحیى بن زکریا، الا علی الحسین بن علی(ع)، فانها بکت علیه اربعین یوما.”(۸)

بعد از یحیى بن زکریا آسمان در مرگ کسى نگریست، مگر در شهادت حسین بن علی(ع) که چهل روز در این مصیبت گریان بود.

۹- حضرت امام جعفر صادق(ع):

“ان البکاء و الجزع مکروه للعبد فى کل ما جزع، ما خلا البکاء و الجزع علی الحسین بن علی(ع)، فانه فیه ماجور”[۹)

گریستن و بى تابى کردن در تمام ناملایمات و مصایب ناپسند است، مگر در مصیبت حسین بن علی(ع) که آدمى در این گریه و جزع، پاداش نیز خواهد داشت.

۱۰- حضرت امام موسى بن جعفر(ع) در روز عاشورا از زبان حضرت امام رضا(ع):

“کان ابى – اذا دخل شهر المحرم- لایرى ضاحکا و و کانت الکآبه تغلب علیه، حتى یمضى منه عشره ایام، فاذا کان یوم العاشر، کان ذلک الیوم، یوم مصیبته و حزنه و بکائه، و یقول: هو الیوم الذى قتل فیه الحسین(ع).”(۱۰)

آن گاه که ماه محرم آغاز مى گشت، دیگر پدرم مسرور و خندان دیده نمی شد و حزن و ملال بر او چیره مى گشت، تا روز عاشورا که آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه اش بود، و مى فرمود در چنین روزى بود که حسین(ع) کشته شد.

۱۱- حضرت امام على بن موسى الرضا(ع):

“… ان یوم الحسین اقرح جفوننا و اسبل دموعنا و اذل عزیزنا بارض کرب و بلا و اورثنا الکرب و البلاء الى یوم الانقضاء …”(۱۱)

همانا روز مصیبت حسین(ع) چشمان ما را خسته و مجروح کرد و اشک هاى ما را ریزان نموده، و عزیزان ما در آن سرزمین غمبار گرفتار خواری(ظاهری) شدند، مصایب آن روز به گونه اى است که براى همیشه ما را غمگین و داغدار کرده است.

۱۲- حضرت امام محمد تقی(ع):

“من زار الحسین(ع) لیله ثلاث و عشرین من شهر رمضان، و هى اللیله التى یرجى ان تکون لیله القدر و فیها یفرق کل امر حکیم، صافحه اربعه و عشرون الف ملک و نبى کلهم یستاذن الله فى زیاره الحسین(ع) فى تلک اللیله.”(۱۲)

 هر کس در شب بیست و سوم ماه رمضان – که امید است همان شب قدرى باشد که هر امرى طبق حکمت خداوند تنظیم مى شود- امام حسین(ع) را زیارت کند، بیست و چهار هزار فرشته و پیامبر با این زائر مصافحه کنند، و اینان همان گروهى هستند که از خداوند برای زیارت حسین(ع) در چنین شبى اذن مى طلبند.

۱۳- حضرت امام على بن محمد النقی(ع):

“من خرج من بیته یرید زیاره الحسین بن علی(ع)، فصار الى الفرات، فاغتسل منه، کتبه الله من المفلحین، فاذا سلم علی ابیعبدالله(ع)، کتب من الفائزین فاذا فرغ من صلوته فقال: ان رسول الله(ص) یقرؤک السلام و یقول لک: اما ذنوبک فقد غفر لک فاستانف العمل.”(۱۳)

آن کس از منزل خویش به قصد زیارت حسین(ع) خارج شود و به فرات رود و در آن غسل کند، خداوند نامش را در زمره رستگاران مى نگارد، و چون به آن حضرت سلام دهد از فائزین محسوب مى شود، و آن گاه که از نمازش فارغ شود، فرشته اى به او مى گوید: رسول خدا(ص) بر تو درود مى فرستد و به تو مى فرماید: گناهانت آمرزیده شد، پس عمل را از نو آغاز کن”.

۱۴- حضرت امام حسن عسگری(ع):

“الله انى اسئلک بحق المولود فى هذا الیوم، الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته، بکته السماء و من فیها، و الارض و من علیها، و لما یطا لابتیها، قتیل العبره و سید الاسره الممدود بالنصر یوم الکره، المعوض من قتله ان الائمه من نسله، و الشفاء فى تربته ...”(۱۴)

بارالها از تو مسئلت مى کنم به حق نوزادى که در چنین روزی(سوم شعبان) متولد شده، او که پیش از ولادت، وعده شهادتش داده شده، او که آسمان و آسمانیان و زمین و زمینیان در مصیبت وى گریستند، در حالی‌که هنوز بر زمین گام ننهاده بود. او که تشنه گریه است، و بزرگ خاندان، کسى که در رجعت، پیروز گردد، و او که به عنوان پاداشی از پاداش هاى جانبازى و شهادتش، ادامه امامت در نسلش و شفا در تربتش قرار داده شد…

۱۵– حضرت بقیه الله المنتظر حجت بن الحسن المهدى (ارواحنا له الفداه):

“فلئن اخرتنى الدهور، و عاقنى عن نصرک المقدور، و لم اکن لمن حاربک محاربا و لمن نصب لک العداوه مناصبا، فلاندبنک صباحا و مسائا، و لابکین لک بدل الدموع دما…”(۱۵)

اگر زمانه به تاخیرم انداخت و مقدرات از یاری‌ات بازم داشت و نتوانستم در رکاب تو با دشمنانت بجنگم، ولى از صبح تا شام در یاد تو سرشک غم از دیده مى بارم و به جاى اشک، خون مى گریم.

پی نوشت

۱) – اصول کافی، ج۲، ص۴۷۲، باب ما جاء فى الاثنى عشر و النص علیهم، ح۳.

۲) – مستدرک الوسایل، ج۱۰،ص۳۱۸، باب ۴۹ از ابواب المزار، ح۱۳.

۳) – بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۰ و فضل زیاره الحسین(ع)، ص۳۸.

۴) – بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۷۳؛ عوالم، ج۱۷، ص۱۱؛ الدمعه الساکبه، ص۲۵۹ و خصائص الحسینیه، ص۳۱.

۵) – امالى صدوق، ص۱۱۶؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۱۸؛ مثیرالاحزان، ص۹، عوالم، ج۱۷، ص۱۵۴ و لهوف، ص۲۵..

۶) – امالى صدوق، ص۱۳۷؛ کامل الزیارات، ص۱۰۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴؛ عوالم، ج۱۷، ص۵۳۶ و اثبات الهداه، ج۲، ص۵۸۴.

۷) – بحار الانوار، ج۴۵، ص۱۷۴ و عوالم، ج۱۷، ص۴۸۵.

۸) – کامل الزیارات، ص۹۰؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۱۱و عوالم، ج۱۷، ص۴۶۹.

۹) – کامل الزیارات، ص۱۰۰؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۹۱ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۳.

۱۰) – امالى صدوق، ص۱۲۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۸.

۱۱) – امالى صدوق، ص۱۲۸؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴ و عوالم، ج۱۷، ص۵۳۸.

۱۲) – وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۷۰، باب ۵۳ از ابواب المزار، ح۵..

۱۳) – وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۸۰، باب ۵۹ از ابواب المزار، ح۱۰ و کامل الزیارات، ص ۱۸۵-۱۸۶.

۱۴) – مصباح المتهجد، ص۷۵۸؛ بحار الانوار، ج۹۸، ص۳۴۷ و مفاتیح الجنان، اعمال روز سوم.

۱۵) – بحار الانوار، ج۹۸، ص۳۲.

منبع :  على جدیدبناب